Najlepsze knajpy w Krakowie w 2015 roku

W 2015 roku było mi błogo, bo istnieje fantastyczny food truck z Zabłocia, Krako Slow Grill & Pavel Portoyan (skomplikowana, przydługa, a przez to - wybaczcie - całkiem bezsensowna nazwa), w którym lula kebab w lawaszu, chaczapuri, grillowane mięsa i warzywa wzniesiono na poziom najwyższy; przy czym nie sposób nie wspomnieć, że ów grill ożywia całe Zabłocie, niby takie artystyczne, niby takie pofabryczne, a jednak często drętwe i martwe, szczególnie wieczorem; i że Zabłociu daje kopa. Więc brawo.

Pełną recenzję Krako Slow Grill & Pavel Portoyan przeczytacie tutaj.

Kazimierz jest knajpiany z zasady, więc nie dziwi, że i tam pojawiły się maleńkie jadłodajnie, jedne z najfajniejszych w mieście. Curry Up podaje przyjemną, aromatyczną kuchnię indyjską (z wycieczkami do innych krajów), nie bojąc się dziwactw, na przykład mumbajskiej przekąski bhelpuri (sprawdźcie sami), ani mięsa. Są uprzejmi, bezpośredni, klientela ich lubi.

Więcej o Curry Up dowiecie się z tego artykułu.

Tuż obok, za rogiem, zalęgła się niedawno nieduża pierogarnia chińska Kanton Dim Sum House; podobnie jak w Curry Up jest tam mniej niż dziesięć miejsc siedzących. Jadam w Kantonie - choć należy się doprecyzowanie: jadam, kiedy są miejsca, a najczęściej nie ma - zupy i pierogi, najbardziej zaś lubię z wieprzowiną i krewetkami. Typowe, niezbyt duże, wielkiej delikatności, o lśniącym cieście i podniecająco świeżym nadzieniu, gotowane na parze, podawane z sosem.

O Kanton Dim Sum House przeczytacie tutaj.

Na placu Nowym jest okienko z najlepszymi kanapkami mięsnymi w mieście, nazywa się Meat & Go; jedzenie jest nie do pobicia.

W Meat & Go podają na przykład ciabattę z porchettą, tym fantastycznym toskańskim wynalazkiem, który zawsze we Florencji będąc, spożywam niepohamowanie, ze szczególnym uwzględnieniem barów targowych. Bułka nadzianą pieczoną prosięciną z ziołami, wszystko własnego wyrobu, do tego do wyboru - ostre papryczki albo suszone pomidory, albo coś tam jeszcze; trochę roszponki, trochę sosu. My wzięliśmy wersję ostrą, z jalapenos i czatnejem pomidorowym. Jest to bezczelnie dobre, choć ja bym prosił o wersję jeszcze prostszą, bez niczego, żeby napawać się (wegetarianie, wstrzymajcie się od komentarzy) czystym smakiem prosięcego mięsa, doprawionego ziołami z Izraela. Są to właśnie izraelskie zioła, bo te dają największego kopa, wyjaśnił mi z wielkim spokojem gospodarz Meat & Go.

Jeszcze jedna świetna wiadomość: porcja 12 zł.

Cały tekst o Meat & Go znajdziecie tutaj.

W tej samej dzielnicy zalęgła się Jajownia, miejsce z kanapkami, omletami, szakszuką; warte odwiedzenia, smaczne.

Wybór nie jest wielki, ale się nie skarżę; za jajka oddałbym wszystko. Zasadnicza propozycja wygląda jak u Trześniewskiego w Wiedniu: kanapki obłożone pastą jajeczną, a na to jeszcze jakiś dodatek. O ile jednak u Trześniewskiego lokale są szaleńczo tłoczne, wesołe, mieszczańskie, i je się na stojaka (albo, przy wielkim szczęściu, przy jednym z nielicznych stolików), popijając piwo w homeopatycznych dawkach, to w Jajowni wszystko bardziej serio, stoliki jak w restauracji, zaś rozbuchanie kanapkowe nie tak wielkie; ale to może przyjdzie z czasem.

Więcej o wizycie w Jajowni przeczytacie tutaj.

Będzie opis detaliczny, bo jest to miejsce zachwycające. Składa się głównie z części kuchennej, wydzielonej ladą. W tej części operuje sobie bardzo spokojnie pan z brodą (brodą strzyżoną krótką, nie hipster jakiś, tylko normalny turecki inteligent w swetrze). Gotuje. W ciasnawej, cóż, małej części przeznaczonej dla klientów jest sześć (!) miejsc siedzących, przy trzech stoliczkach. Jeden stoliczek okupowała rodzina właściciela. Drugi zajmował pan z daleka, najwyraźniej zamieszkały w Polsce; trzeci nam przypadł. Rozmowa o zamówieniach wymaga tutaj odrobiny dobrej woli, zaś jedzenie, co rozumie każdy, kto się w Turcji stołował, nie jest sprawą natychmiastową, trzeba poczekać, trzeba nacieszyć się myślą o jedzeniem, które kiedyś będzie gotowe.

Siedliśmy, poczekaliśmy, nadeszło jedzenie. (Musicie pamiętać, że danie w Turcji oznacza cały zestaw). Była to sałatka z fasoli, nazywa się piyaz. Na pierwszy rzut oka, cóż, wygląda jak fasola czymś poprzetykana, ładnie, owszem, ale skromnie; dopiero bliższy kontakt pozwala odczuć jego pełnię tej wybitnej potrawy: biała fasola, czerwona cebula, bardzo delikatna, bo już zamarynowana lekko w dodatkach, zielone chili, mnóstwo pietruszki.

Cały tekst znajdziecie kilkając tutaj.

Lokal, który znałem jeszcze z poprzedniego wcielenia (był wtedy dość ponurą piwnicą z artystycznymi zapędami), stał się świetlisty, kolorowy, meble wykonano z palet - bardzo dziś modny sposób, ale dodano poduchy, żeby było wygodnie. Na ścianach jaskrawe kolory, wiadomo, że Meksyk; jest absolutnie w takich wypadkach konieczny malunek z kościotrupem. Siedzi się w tym miejscu bardzo dobrze, przyjemnie, aż trudno uwierzyć, że niemal naprzeciw ruski konsulat, miejsce ciemne i podejrzane (ach, marzyłbym, żeby jego pracownicy w wymiętolonych garniturach przychodzili tu na obiad, żeby sosy spływały im po palcach, na aktówki i buty).

Wzięliśmy zupę dnia, która właściwie mogłaby starczyć za lunch: lekki, skomplikowany w fakturze gulasz z wkrojoną sałatą lodową i twardą tortillą kukurydzianą, którą się do zupy wkrusza. Świetny posiłek, lekko kwaskowaty, dość słony, mięsny, ale nieprzesadnie. Niesamowite co odrobina sałaty - tu użytej niezgodnie z polską tradycją - czyni z mięsnego dania: dodaje mu lekkości, świeżości, zabija nuty ciężkie; nieco suchego, chrupiącego placka sprawia, że ta zupa robi się jak nie zupa. Wstęp marzeń. Więcej przeczytacie tutaj.

Restauracyjka mieści się w typowym, niezbyt pięknym bliźniaku, wcieleniu polskiej myśli architektonicznej epoki niedoborów. Konkretnie zaś, jak się wydaje, w owego bliźniaka garażu. Na podjeździe ustawiono także parasol, pod nim stoliki; wszystkiego, wewnątrz i na zewnątrz, jest miejsc trzydzieści.

Karta prosta, choć całkiem długa: trochę drobiazgów (zaskakująco dużych, mogą wystarczyć na lunch), pizze i makarony.

Pełną recenzję znajdziecie tutaj.

Dwa Smaki oferują swoją własną wersję bibimbapu; właśnie, może przypomnę tym, którzy zapomnieli, co to w ogóle jest. Otóż jest to właściwie koreańskie danie narodowe, ryż z warzywnymi dodatkami, ze smażonym mięsem, często - z jajkiem. Micha tego produktu podawana w Dwóch Smakach jest efektywna i prosta: wielka, ładnie skomponowana; na górze ryżu cukinia, pieczarki, cebula, marchewka, mnóstwo ostro doprawionego mięsa i jajko sadzone. Na boku sos - w Dwóch Smakach podają jeden, ostro-paprykowy.

Więcej o Dwóch Smakach dowiecie się czytając ten artykuł.

Wychuchana, znakomicie wyglądająca restauracja - otwarta kuchnia naprzeciw wejścia, światło stonowane, lecz wystarczające, błysk szkła na półkach, minimalistyczne stoliki - tonęła w oparach. Mimo że jest w niej ledwie dwadzieścia miejsc, smażenie ryby, pieczenie, gotowanie mocno dawało się już we znaki. Przestrzeń jest wykorzystana do cna, najwyraźniej nie ma miejsca na wieszak; z okryciami musieliśmy sobie jakoś poradzić, wisiały na oparciach.

Trudno mi się powstrzymać od zachwytu nad kotletem cielęcym "Krakower" z purée ziemniaczanym i mizerią. Cóż powiedzieć można? Doskonałe, grube mięso w chrupiącej panierce, smak ojczysty i europejski zarazem, do tego cudownie jedwabisty klasyk ziemniaczany - a purée, pamiętać trzeba, to jest skomplikowany utwór na bazie ziemniaka - i swojska, delikatna mizeria; wszystkiego w bród. To jest, uważam, danie dla każdego, dla chwilowo złamanego pogodą wegetarianina, dla dzieci, dla starców, dla Włochów, dla pijaków, dla ciężarnych kobiet. Ten zestaw każdego przekona, daję słowo.

Więcej o Bar & Restaurant 13 przeczytacie w tym miejscu.

Rzut oka na kartę i już wiadomo: zachwalają pomidory spod Wezuwiusza, sprawdzoną oliwę, nade wszystko zaś, i to jest wiadomość być może najważniejsza, tony mozzarelli z mleka bawolic, którą słynie Kampania, a zatem Neapol, a zatem - neapolitańska pizza. Na przystawki zamówiliśmy drobiażdżki, które co prawda kojarzą się niekoniecznie z Neapolem, ale dobre są: sycylijskie arancini, kulki ryżowe z mozzarellą obsmażone na złoto, na pomidorowym sosie, aromatyczne, chrupiące, takie, jak trzeba. To luksusowa, restauracyjna wersja ulicznego dania, dająca nadspodziewanie wielką przyjemność. Drobiazg cieszący także oko; ale, co mnie uradowało szczególnie, to pomidor w tym daniu: słodki, lekko kwaskowaty, z pięknie podbitym aromatem; chciałoby się to jeść łyżkami.

Całą treść recenzji restauracji Nolio znajdziecie tutaj.

.Sissi mieści się w przyziemiu kamienicy tuż za teatrem Bagatela - przyziemiu, dodajmy, pięknie odremontowanym, bardzo schludnym i do siedzenia miłym. Jest duży stół dla zwolenników bratania się przy dużym stole, są stoliki osobne dla jego przeciwników, jest osobna salka dla osób wielbiących ideę chambre séparée.

Bistro jest organiczne, ale na pewno nie dla wegetarian przeznaczone: wśród dań głównych nie ma ani jednego bezmięsnego. (Ryzykowna strategia). Knajpka jest ładna i nieszczególnie droga; kartę ma króciutką, ma się zmieniać co dwa tygodnie. (Świetna nowina). Jedzenie jest znakomite i fantastycznie lekkie (Ale powiedzieć trzeba i to: byłem dziś w Sissi z gośćmi, porcje były wybitnie małe; po kolacji dostałem SMS od jednego ze stołowników: "teraz bym coś zjadł").

Więcej przeczytacie tutaj.

W Smakach widzi się i słyszy przede wszystkim ludzi, którzy byli w Gruzji i opowiadają innym ludziom, uboższym o to doświadczenie, że Gruzja jest najfajniejszym krajem świata i ma też zdecydowanie najlepszą kuchnię. Padła nawet ryzykowna teza, że kuchnia gruzińska jest od francuskiej lepsza. No, coś z tą Gruzją jest na rzeczy, bo ludzie wracają odmienieni.

O restauracji Smaki Gruzji więcej przeczytasz w tym miejscu.

Restauracja Biała Róża: łan białych obrusów, atmosfera wyciszona. Osoba Towarzysząca wsłuchała się w warstwę audio, po czym spytała: ale czemu oni tak wszyscy szepczą? Bo, owszem, klienci, najwyraźniej przerażeni powagą chwili, szeptali. A zatem cicho było, bardzo cicho, dość pusto i biało. Ja jednak tak wolę, bo zbyt dobrze pamiętam poprzednie wcielenie tego wnętrza.

Są w karcie autorstwa pana Łukasza Cichego momenty wielkie, obok nich chwile drobnego zagapienia. To taka solidna, ale lekka jednocześnie wersja kuchni polskiej, która świadoma jest tradycji, czerpie z niej pełnymi garściami, sięga po produkty lokalne, sezonowe; z drugiej strony jest otrzaskana z nowoczesnością, współczesnymi technikami, hołubionymi obecnie tendencjami. Bardzo mi tu odpowiadają kontrasty, drobniutkie zależności, kompozycja skomplikowana pod pozorem prostoty.

Całą recenzję restauracji Biała Róża znajdziecie tutaj.