Ul. Lubelska 13
Błogosławione niech będą takie lokale, niewymyślne, małe, w których kuchnia prosta jest i domowa, oparta nie tylko na absolutnej świeżości, ale i na wykańczającej robocie kuchennej załogi. Bo skąd się niby biorą smaki domowe? Z roboty, ciężkiej roboty, ze świeżości, z prostoty. Wszystko to w Jak we Lwowie znajdziecie; no i jedno jeszcze, ceny niskie, codzienne.
Zupa, krupnik z kaszą gryczaną, była delikatna i odrobinę odmienna od tego, do czego przywykliśmy, bo inna kasza, reszta jednak taka sama, warzyw mnóstwo, w sumie posilna potrawa domowa, której nic zarzucić nie można, więcej, można się nią w najwyższym stopniu radować. Bardzo przypadło mi do gustu to, co ważne w zupach: nierozgotowane, stawiające lekki opór warzywa. Podobnie barszcz, z kleksem ciężkiej śmietany. On dodatkowo budzi wspomnienia (wydawać by się mogło, na zawsze już uśpione gdzieś głęboko) z wyjazdów ukraińskich. Barszcz nie tak potężnie słodki i buraczany jak nasz, bardziej warzywny; ukraińskie barszcze bywają zresztą po prostu warzywne. No i ta śmietana, przyznaję, miła jest, bo - wiemy przecież wszyscy - ze śmietaną życie weselsze i lepsze.
Jadłem jeszcze nadzwyczajnej obfitości porcję placków ze śmietaną (A kiedy się te placki zamawia, w kuchni rozlega się odgłos tarkowania). Są puszyste, pierzynowe, chrupkie z wierzchu jak trzeba, treść ich jest jednak jak puchowa poduszka. Można zamówić wersję z gulaszem, ale widać ludność okoliczna gulasz lubi i w ogóle za jedzeniem domowym przepada (nic dziwnego): pod koniec dnia z karty zostało niewiele, pół porcji tego, jedna owego. Gulasz przepadł, została śmietana.
Trzy osoby - nieco ponad 50 zł
KUBA OCIEPA
Przejście podziemne przy dworcu
Udałem się do barowego podziemia, konkretnie zaś do przejścia podziemnego obok dworca, do tej jego odnogi, która prowadzi na ulicę Lubicz.
Solianka miała same zalety: gęsta, ale nie za gęsta, z plasterkiem cytryny i czarną oliwką, silnie warzywna, ogórkowa (bo podstawą są ogórki kiszone) i dość kiełbasiana, z ziemniakami. Była to zupa w sam raz dla takiego jak ja wyrobnika, człowieka spragnionego doznań uczciwych, wyrazista i mocna, wesoła, pożywna. Była słona i kwaśna, jak nakazuje tradycja. Do tego kromka chleba i można wesoło żyć do wieczora.
JAKUB DABROWSKI
Wziąłem jednak dodatkowo pielmieni, maleńkie (i dlatego u nas chyba mniej chętnie robione) pierożki - w barze podziemnym z farszem mięsnym, indyczo-wołowym; na to, ma się rozumieć, nałożono mnóstwo śmietany. Powiadam wam, chce się żyć. Jedzenie jest świetne, niedrogie, odczarowuje jeden z najokropniejszych fragmentów miasta.
Było mi mało, więc poszedłem jeszcze raz, tym razem z kolegą. Kolega jest niezwykle krytycznie nastawiony do wszelkiego jedzenia restauracyjnego, więc miał mi służyć za probierz, gdyby mnie podkusiło do zachwytów. Wybrał soliankę i pielmieni, wyszedł podobnie jak ja zadowolony; ja zaś wziąłem barszcz ukraiński, który, trzeba o tym pamiętać, jest raczej zupą warzywną z niewielkim dodatkiem buraków, po prostu pyszny. Dopchnąłem się solidną porcją ukraińskich pierogów z farszem ziemniaczanym - to najprostsza, ale wykwintna wersja pieroga, wymieszanych z kapuścianymi. Wszystko, ma się rozumieć, doprawione solidną śmietaną. I było mi bosko.
Obiad za kilkanaście złotych.
JAKUB DABROWSKI
Ul. Węgłowa 2
Wpadłem do odnowionego Kantonu na Węgłowej. Też miejsce pierogowe i azjatyckie. Zamówiłem taką miejscową fantazję na temat zupy pho - wziąłem, nieszczęsny, wegańską wersję z tofu. Sam bulion jest trochę zbyt kwaśny, przesadzony, żadnej w nim esencjonalności. Do prawdziwego pho ma się jak bulion z kostki do consommé. Ja wiem, że weganie też coś muszą jeść, ale dałoby się lepiej.
MATEUSZ SKWARCZEK
Wielką przyjemność sprawiła mi za to bułeczka na parze według przepisu z Momofuku - z wieprzowiną, ogórkiem, marchewką, dymką, kolendrą i sosem hoisin. (W stosunku do oryginału oszczędnościowe, mniej tu mięsa, które mogłoby być trochę dłużej pieczone). W sumie jednak to danie miękkie, chrupkie, słodkawe: znakomite niewielkie danie na jesień.
W nowym Kantonie przesiadują ci biedni, wychudzeni, z brodami i tatuażami, chyba bezdomni, bo widzę ich głównie w knajpach; a także ich liczne psy. Chodzenie do restauracji stało się bardzo trudne. (No dobra: fajnie tu, podoba mi się powiększony Kanton). Dwuosobowy obiad: 61 zł.
MATEUSZ SKWARCZEK
Ul. Brzozowa 17
Wchodzi się i wsiąka w to miejsce z przyjemnością. Jedzenie to właściwie tylko mięso, omułki i ryby, trzeba jasno powiedzieć, że nie jest to restauracja wegańska. Karta jest porywająca, skrzy się w niej od rzeczy, za którymi przepadam, do tatara podają grzankę ze szpikiem, są dania z grasicy, jest ozór, są flaki i długo pieczony boczek.
Wziąłem tatara z koniny, właściwie dumny, że ktoś tę koninę w Krakowie wreszcie podaje. Porcja pięknie podana, do grubo siekanego mięsa można wybrać jeden z trzech zestawów dodatków; ja, skuszony bagietką ze szpikiem, zaordynowałem sobie do mięsa krem pomarańczowy, żółtko i słoninę. Bagietka pyszna, szpik jest jak balsam, delikatny, tłusty, od wewnątrz naciera. Dodatki do koniny są bardzo kremowe, niestety, nie wiem, jak smakuje mięso, bo nadmiernie słodki krem wszystko przytłumił. Po zastanowieniu stwierdzam, że nie dla mnie ten tatar: wolałbym pikantniejszą wersję, no i pozbawioną wszelkiej słodyczy.
ŁUKASZ KRAJEWSKI
Na drugie wzięliśmy mule z zestawem zdecydowanie mniej tchnącym owocem: kapary, anchois, czosnek, oregano. Do tego można wybrać bagietkę albo frytki, wzięliśmy frytki, bardzo dobre, domowe. Porcja potężna, skorupiaki świetne i soczyste, jest prosto i smacznie. Znakomicie się to je, znakomicie się tym dzieli, a jedyny kłopot w przesolonym sosie. Ja się wziąłem za flaki, trippa alla parmigiana, z orzechami piniowymi i pikantną kruszonką. Potężna i smaczna porcja, niemal taka, jak być powinna, tylko znów odrobinę zbyt słodka (wina marchewki w dużych kawałkach, jak się domyślam).
Sami widzicie: dania proste, dobrze podane, obfite, z drobnymi błędami, na które można przymknąć oko. Tym bardziej, że jest w Karakterze osobny serwis winny, bardzo wyluzowany, a zapewnia go Kuba Janicki (ten od Naturalistów). Proponuje kieliszki i butelki, pije się bardzo przyjemnie, Kuba jest antysommelierem, nie puszy się, tylko gawędzi i po przyjacielsku proponuje.
Dwuosobowa kolacja - nieco ponad 150 zł.
ŁUKASZ KRAJEWSKI
Ul. Paderewskiego 4
Sytuacja wygląda tak: osiem rodzajów koreańskich pierogów, w tym trzy wegetariańskie. Od poniedziałku do piątku są też zestawy: zupa i pierogi. Są kiszonki: rzepa, ogórek, kapusta. W zasadzie tyle. Patrzę na słoiki z warzywami, no, wyglądają zachwycająco, kolorowe takie, kapusta czerwona, rzepa żółta, ogórki zielone, od razu widać, że to jedzenie jest stworzone również po to, że się na nie gapić. Kształty, kolory, precyzja, to wszystko jest ważne, wzmaga apetyt. Na wszelki wypadek oprócz porcji pierogów zamówiłem więc wszystkie warzywa.
Pierogi te są gotowane jak należy, w bambusowych pojemnikach na wielkim parowniku. Są gotowe w mgnieniu oka, można mieszać w obrębie jednej porcji dwa smaki. Na każdym stoliku są z sosami słoiki, z moich obserwacji wynika, że sos z masła orzechowego znika najprędzej. Ja się tam nie dziwię: to takie połączenie dania głównego z deserem. Poza tym masło orzechowe jest niezwykle pożywne.
MATEUSZ SKWARCZEK
Znakomite są pierogi z wieprzowiną i, ku memu zaskoczeniu, mandu curry (z boczniakami) też. Ma się rozumieć, mandu kimchi - a ja do kimchi mam stosunek nabożny - wypadają delikatnie, ale są odmienne, odstają od reszty, co im poczytuję za wielką zasługę. Bowiem jeśli coś bym tu zmienił, to rozstrzał smaków: mimo szerokiej oferty pierogi się nieco nawzajem przypominają. Ich smak jest bowiem wielce delikatny.
Trzeba podkreślić, że to nie są pierogi w naszym europejskim stylu. Mają ciasto wegańskie (dziś bardzo poszukiwana cecha), bez jajek, używa się do niego kleistego ryżu. Rezultat jest fantastyczny: cienkie, półprzezroczyste ciasto wielkiej delikatności, w niczym niekonkurujące z nadzieniem. Ma się wrażenie kontaktu z produktem delikatesowym, mecyją wielką - a to przecież tylko pierogi.
Zachęcam też do zamawiania owych warzyw ze słoika; dzięki nim obiad robi się pełny. Pierożki wielkie, delikatne, maźnięte wybranym sosem, do tego słonawa, chrupiąca rzepa, chrupiąca soczyście i kwaśno-słodka kapusta, taki zestaw karmi różnorodnością właśnie: barw, smaków, konsystencji.
Pójdźcie tam, sami się przekonajcie: pierogi mogą smakować zupełnie inaczej.
MATEUSZ SKWARCZEK
Ul. Starowiślna 10
Jedzenie wygląda tu pięknie. Uważam, że odrobinę lepiej mają mięsożerni, choć bakłażan w sosie pomidorowym był znakomity, kwaskowaty, słodki, pachnący spaloną skórką; takie bakłażany można podawać w bardziej wytwornych okolicznościach - i właśnie dlatego tak bardzo podobają mi się tutaj, w maleńkim barku na Starowiślnej. (...) Zjedliśmy też w waszym imieniu butter chicken, czyli kawałki kurczaka w gęstym, bogato aromatyzowanym sosie na bazie pomidorów, z dodatkiem jogurtu. To jest dziko dobre danie, i tyle. Prawda, ale je tu odrobinę zbywam, nie dlatego jednak, że mi nie smakuje, wręcz przeciwnie; po prostu spieszno mi opowiadać o innych mięsach.
ŁUKASZ KRAJEWSKI
Kurczak tandoori w Indiach ma cudownie sztuczny czerwony kolor; nie bez powodu, kolor pochodzi od barwnika spożywczego. W naszym lokaliku barwnika nie dodają, i całe szczęście, bo ten kurczak malowany wygląda jednak dość obleśnie; Hindusi, przyznaję, miewają osobliwe pomysły. Kawałki piersi marynowane są w jogurcie oraz mieszance tandoori masala, która to przyprawa nadaje się do przełknięcia przez średnio doświadczonego gastronomicznie Polaka. Mięso jest opiekane jak szaszłyk na długaśnej szpadzie, wychodzi boskie: soczyste, aromatyczne (bo piec i przyprawy), wywołuje rozmaite zachowania spoza elementarza kultury stołowej, to jest niepohamowane obżarstwo oraz kompulsywne lizanie paluchów. Kurczaka podają na naanie, posypanego szalotką i kolendrą, wierci to wszystko w nosie, robi człowiekowi nieludzko dobrze. (Podpatrywałem innych jedzących, mieli tak samo).
Dwuosobowy obiad - 49 zł. Piłem herbatę z masłem i solą. Smakuje mniej więcej jak herbata z mlekiem i solą.
ŁUKASZ KRAJEWSKI
Ul. św. Tomasza 19
Z nazwy wynika, że specjalnością są dwie rzeczy, sushi właśnie i bulion (oryginalnie na wodorostach), w którym samemu gotuje się wybrane dodatki, mięso, grzyby, warzywa. Za barem szaleją młodzi, zdaje się, Japończycy, przygotowują jedzenie, śmieją się, ludzie zaś przychodzą i najwyraźniej mają ochotę zostać. Karta jest w sam raz, nie bardzo długa, ale też nie za krótka.
Na pierwszy rzut poszła ostra sałatka sashimi ze świeżym łososiem, tuńczykiem, krewetkami, ogórkiem, jajkiem, surimi, tykwą japońską, podana z ostrym sosem majonezowym. Ten zestaw może się to wydać dziwny, ale działa: ryba się przez ten sos przebija, zaś niezbyt porażająca ostrość podbija rybny charakter dania.
Sałatka jest fajna, prosta, odświeżająca, denerwuje tylko odrobinę kratka z sosu; można prezentację dopracować. O wiele bardziej fascynująca wydała mi się kanapka: jest to bułka gotowana na parze, nadziana marynowanym boczkiem, kawałkami orzechów, kolendrą i azjatycką kiszoną kapustą; ja zaordynowałem sobie wersję luksusową, wzmożoną jajkiem. Tu wszystko jest delikatne, pieczywo dość puszyste, z boczku (doskonałego) cieknie tłuszcz, ale nic to, bo ratują go, moralnie odchudzają wszystkie kwaśne i zielone dodatki. No i to jajko: jak mi pociekło na zewnątrz, to się mało nie popłakałem, że taka strata.
Ta kanapka jest wspaniale pyszna, bogata, skomplikowana, wabi - tu się popiszę - boczkowym umami. Jest wspaniale, choć się wydaje, że to tylko gotowane na parze pieczywo napchane boczkiem. Nie dajcie się zwieść, spróbujcie koniecznie. (Kiedy piszę o tej kanapce, to się zastanawiam, czy jutro jakoś zdążę wpaść do Urary i zjeść kolejny egzemplarz).
MATEUSZ SKWARCZEK
Ul. Bracka 15
Najbardziej mnie cieszy, że w Winomanie nawiązano nie tylko do tradycji podawania świetnych win w rozsądnej cenie, ale i do dobrej kuchni. Wzięliśmy na początek przekąski: odświeżającą i bardzo lekką, puszystą wręcz pastę z portugalskich sardynek o kwaskowatej nucie, znakomicie nadającą się i pod białe, i pod czerwone wino. Bardzo dobrze robi tej paście dodatek ziołowy, tymianek: choć tylko sobie leży na wierzchu, całą pastę przyjemnie okadza. Ser koryciński marynowany w oliwie z dodatkami, z których na pierwszy plan wybija się jak zwykle bezczelny czosnek, sprawia równie wielką przyjemność: łagodny jest i w sam raz pod wino, jak sądzę. Podobnie z prażonymi orzechami i ziarnami, ale to pomniejsza przekąska, choć warta uwagi. Warto zwrócić uwagę na chorizo z czerwonym winem, które odkryłem w Winomanie przy kolejnej wizycie: chorizo zyskuje na zwiewności, to już nie dość ciężka kiełbasa, ale niewielkie danie z lekkim sosem, który - wstyd przyznać - wraz z moim towarzyszem wieczornym wycieraliśmy do skutku chlebem. Do tych przekąsek znakomicie sprawdziły się wina, wykwintny grüner veltliner Hubera (2010) i pobudzająca modra frankija z Dveri-Pax (2008).
ŁUKASZ KRAJEWSKI
Choć Winoman skrywa się skromnie pod szyldem winoteki, jest także bardzo dobrą restauracją z pełną i całkiem długą kartą. Nie ma co ględzić: choć wnętrze może nie wzbudza zachwytu (wieczorami jest lepiej, winiarniany gwar łagodzi doznania), to atmosfera została w całości przeflancowana ze św. Tomasza, podobnie jak koncept: dużo świetnego wina po bardzo rozsądnych cenach, dobre jedzenie równie rozsądnie wycenione, obsługa uśmiechnięta i przyjacielska. Ja to uwielbiam.
ŁUKASZ KRAJEWSKI
Ul. Miodowa 19
Zenit jest przedstawicielem nowej kazimierzowskiej rasy knajpianej; już nie ciemności i świeczki (to było dawno, dawno temu), już nie liszaj na ścianie i krzesła chybotliwe, już nie serwety szydełkowane ani nawet luźna atmosfera włoskiej trattorii przefiltrowanej przez polską wrażliwość estetyczną królują w stolicy polskiego pijaństwa, mieście nadal osobnym i żyjącym własnym życiem.
Śniadania podawane w Zenicie są przemyślane, obfite, no i nade wszystko mają nie odstraszać - ani tych, którzy mięso jedzą, ani tych drugich, którzy tych pierwszych mają za brutalnych dziwaków. Śniadanie drwala, a drwal, jak wiadomo, jest istotą prymitywną i mięsożerną, składa się z grillowanej kiełbaski jagnięcej, boczku, szakszuki, pieczywa - i dalej zaczynają się schody, bo widzę, że uległo przemianie, teraz jest w nim kiszona kapusta, grzyby i ser smażony (dawniej zwany zgliwiałym) z oznaczeniem pochodzenia geograficznego. Zjadłem wcześniejszą wersję, wyglądała bardzo ładnie; kiełbaski aromatyczne i nieduże, pyszne, wszystko zadbane, szakszuka na maleńkiej patelence.
Gwiazdą śniadania wegetariańskiego jest domowy pasztet z soczewicy, do tego połówka grapefruita, grillowane warzywa i domowa focaccia. Pasztet z soczewicy jadam tylko z musu, ten był dobry, zaś wedle wegetariańskich gustów (przedstawicielka tego ruchu siedziała przy stole) nawet bardzo dobry, wilgotny i dobrze doprawiony. Grillowane warzywa przyrządzono fajnie, całość składała się na śniadanie, na które zdecydowanie warto pójść do knajpy i wydać pieniądze.
KUBA OCIEPA
Bulion z klopsikami z jagnięciny był delikatny, pyszny, doprawiony miętą, co jagnięcinie robi najlepiej. Same klopsiki cudownie małe, soczyste, ja takie uwielbiam. Jednak nie sposób nie wspomnieć, że podstawą bulionu są warzywa krojone w kostkę, przy czym szczególnie mocno zapisują się w pamięci dwa, marchewka i seler; ta para będzie nam już towarzyszyć do końca obiadu.
Dwuosobowy obiad - 104 zł.
KUBA OCIEPA
Ul. Grabowskiego 8/9
Karta robi dwojakie wrażenie: z jednej strony znakomite; z drugiej zaś sporo w niej elementów ogólnogastronomicznych, tych wszystkich łososi i krewetek, kurczaków i dań dla milusińskich (naleśniki z nutellą, nuggetsy z kurczaka; no dajcie spokój, to doprawdy nie musi tak wyglądać). Ja jednak wczytałem się uważnie w kartę dorosłą, stwierdziłem ze zdumieniem, że uderza w niej bardzo wysoki stopień przemyślenia, prześwitują kombinacje smakowe spoza rozpowszechnionej palety.
Karta Zielonej Kuchni obiecuje bardzo wiele. Zaczęliśmy od zupy, bulionu rybnego, ale nie takie zwykłego, tylko zrobionego na zupę z owocami morza w stylu tajskim. Odwołania są tu czytelne, lecz przeprowadzone w sposób nieoczywisty: bo z jednej strony coś niby swojskiego, europejskiego, ten bulion rybny, łosoś, małże i krewetki; z drugiej jednak mleko kokosowe, trawa cytrynowa, limonka, kolendra i olej z chili; z trzeciej zaś - ciecierzyca. (Tej ciecierzycy trochę nie rozumiem, bo nie do pary). A jednak smaki są spójne, delikatne, gdzieś na pograniczu Azji i Europy, zupa jest sycąca, wypasiona, elegancka, leciuteńko podostrzona olejem z chili, odświeżająca dzięki cytrynowym nutom i kolendrze. Zanurzyłem łyżkę, żeby niby tylko spróbować, a po chwili talerz był dość zawstydzająco pusty.
MATEUSZ SKWARCZEK
Dwa dania pochodziły z karty sezonowej, szparagowej. Sałatę zamówiłem właściwie tylko ze względu na szparagi, a okazało się, że dobre w niej wszystko: mieszanka roślinna z najbardziej wybuchowych, od lekkiej pikantności po nuty lukrecjowe, do tego jajko (a kto mówi jajko, powiada: szczęście), szparagi lekko zgrillowane i nadal chrzęszczące, zadziwiający, kwaskowaty sos - i jeszcze na dokładkę orzechy pinii i słodko-słone chipsy z szynki dojrzewającej. Potężne, rozbuchane smakami danie, w sam raz na letni posiłek.
Drugie danie szparagowe, risotto, wyglądało równie pięknie, ale szparagowość była już mniej przekonywająca, mniej dobitna, zaś samo risotto o sekundy przeciągnięte, nade wszystko zaś lekko przesolone. Początek wydawał się świetny, ale po paru kęsach przyszła nuda: risotto wiele obiecywało, ale tych obietnic nie spełniało.
Za to kurczak zagrodowy, soczysty, idealnie podpieczony, był skomplikowany i ciągle zaskakiwał czymś nowym: chipsy ze skórki wypadły bezbłędnie, chrupiące, słone, kurczakowe; gnocchi swojskie i lekkie, znakomicie pożenione z kandyzowanymi orzechami włoskimi; nieco mniej odpowiada mi sos z wędzonej papryki, jest go nieco zbyt dużo; zaś mus z sera pleśniowego nie jest musem, jest zbyt tłusty i ciężki. A jednak niewątpliwie to jedno z najlepszych dań z kurczakiem, jakie jadłem w naszym mieście; powtórzyłbym bez zastanowienia.
MATEUSZ SKWARCZEK
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze