Cykl barwnych litografii z początku lat 60. zobaczymy w najciemniejszej sali ekspozycji. Pochodzą z czasu, zanim jeszcze ugruntował się najbardziej rozpoznawalny styl krakowskiego artysty. Po okresie, w którym dominowało malarstwo (na wystawie zobaczymy też m.in. olejne prace z cyklu Małe miasteczko nie jest nudne), Mianowski rozpoczyna eksperymenty z kombinowaniem ze sobą blach litograficznymi i nieoczywistym zestawianiem kolorów. Na razie jednak w bardziej mrocznej odmianie. Krytycy te prace nazywają jeszcze czasem czystym kreacjonizmem.
''Akt na tle morza'', ''Głowa'', ''Lekcja uśmiechu sentymentalnego'' i wiele innych ? te prace z lat 70. pozwolą nam już sobie uświadomić, dlaczego o tym właśnie polskim artyście grafiku zwykło się mawiać, że jak mało który wyraziście wpisał się w dzieje współczesnej sztuki światowej. Mianowski był jednym z pierwszych polskich grafików, którzy korzystali z doświadczenia pop-artu. W twórczym przeszczepianiu światowych trendów na polski grunt pomogło mu bez wątpienia stypendium, na którym był w swoim czasie w Paryżu. W jego pracach nietrudno się też jednak dopatrzyć wpływu chociażby samego Andy Warhola. W erotyzujących, i szalenie apetycznych, litografiach Mianowskiego widać ten trend szczególnie wyraźnie.
Sport jest lepszy niż seks! Takie opinie można było usłyszeć podczas otwarcia wystawy w MNK. ''100 m'' czy ''Bieg przez płotki'' to litografie, które charakteryzuje zaskakujący wprost dynamizm. Nie pozostawiają złudzeń, że kreacjonizm artysta zostawił już dawno za sobą. Teraz liczy się konkret. Naznaczony artystycznym piętnem, ale jednak konkret. Prace dają przy tym także pojęcie o tym, dlaczego za jeden ze znaków rozpoznawczych Mianowskiego zwykło się uważać perfekcyjną grę kolorystycznym kontrastem. Choć większość ze 140 prezentowanych na wystawie prac pochodzi z uważanego za najlepszy w dorobku artysty okres, czyli lata 60. i 70., tę grę pomimo upływu lat wciąż widać (papier, jak wiadomo, nie jest wieczny).
Zwykło się mówić, że Mianowski jako pierwszy w Polsce wprowadził do grafiki tzw. cytat fotograficzny. Ale przykładów dialogu pomiędzy różnymi odmianami sztuk plastycznych znajdziemy w jego pracach znacznie więcej. Za dowód niech posłuży np. ''Łopata'', w której dopatrzyć można się nawet znamion rzeźby. Choć może należałoby powiedzieć, jedna z wielu ''Łopat''. Mianowski pracował bowiem zwykle cyklami, co nietrudno zaobserwować, zwiedzając krakowską wystawę.
Mianowski mawiał, że ''pośpiech poniża''. Swoje obrazy malował bardzo długo, wracał do nich, udoskonalał. Nie zaniedbywał najdrobniejszych nawet szczegółów litografii. O tym, jak pracował, da nam pojęcie pracownia artysty przeniesiona do jednej z sal MNK. Zobaczymy w niej niemal wszystkie przedmioty, bez których nie mógł się obejść na co dzień. Z tego pomieszczenia nie chce się po prostu wychodzić.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze