Spartan Race. Czy taplanie się w błocie jest przyjemne?

Łukasz Łyczkowski: Niekoniecznie, ale nie zawsze chodzi o to, by było łatwo i przyjemnie.

Więc po co się w tym błocie taplać?

– Bo możemy udowodnić sobie, że potrafimy złamać własną barierę. Wyzwania podejmuje się po to, by na koniec poczuć satysfakcję i móc powiedzieć sobie: „Zrobiłem to!”. Hasło Spartan Race – „You’ll know at the finish line” [z ang. „Dowiesz się na mecie” – przyp. red.] – dużo wyjaśnia. Wiele osób w czasie wyścigu pyta samych siebie: „A po co mi to było?”. Ale po przekroczeniu mety od razu zaczynają się zastanawiać, kiedy kolejny start.

Na stronie Spartan Race czytam: „To prawdopodobnie najbardziej niezwykłe i zabawne doświadczenie, jakiego kiedykolwiek będziesz mógł doświadczyć!”.

– Każdy do startu podchodzi na własny sposób. Na przykład ja jestem samotnym wilkiem, lubię biec indywidualnie – ale wiele osób zapisuje się z dziewczyną czy chłopakiem albo z grupą znajomych. Na starcie stają nawet kilkunastoosobowe zespoły, które do wyścigu podchodzą w piknikowej atmosferze. I nie ma w tym nic złego. Po prostu bawią się biegiem. Wychodzą z założenia, że po raz ostatni mieli okazję do potaplania się w błocie w dzieciństwie, choć i wtedy rodzice rzadko na to pozwalali.

Jak pan wspomina pierwszy start?

– To był drugi Spartan Race organizowany w naszym kraju, Warszawa, marzec 2015. Nie do końca wiedziałem, na co się piszę. Współpracowałem wtedy z osobami uprawiającymi crossfit, ale na co dzień praktycznie nie biegałem.

To dowód, że do Spartan Race może się zapisać każdy?

– Tak, choć sam nie byłem człowiekiem znikąd, bo od zawsze trenowałem sztuki walki, więc miałem pewną wydolność, siłę. Ale to nie jest konieczne. Na metę „Spartan Sprint” – biegu na dystansie min. 5 km – może dotrzeć każdy, choćby w wolnym tempie. Znamy wiele osób w podeszłym wieku, z otyłością czy nawet niepełnosprawnych, które podejmują to wyzwanie. „Spartan Sprint” w Warszawie ukończyła siedemdziesięciolatka, podczas gdy jej wnuczka brała udział w „Spartan Kids”.

Z jakimi przeszkodami miał pan największe problemy podczas pierwszego startu?

– Od dawna jestem pokłócony z równoważnią. Pomimo nie najgorszej koordynacji ruchowej tę potyczkę zazwyczaj przegrywałem. Inni pewnie odpowiedzieliby panu inaczej. Są ludzie, dla których samo zanurzenie się w błocie jest trudnym wyzwaniem. A kto ma słabe ręce, może mieć problemy na małpim gaju lub na ściankach. Największym pogromcą uczestników regularnie jest jednak rzut włócznią do manekina.

Dopowiedzmy, że nie wszystkie przeszkody trzeba pokonać.

– Są dwa rodzaje przeszkód. Za niepokonanie niektórych grozi 30 tzw. karnych burpees

Czego?

– Ćwiczeń, które najłatwiej opisać komendą „Padnij, powstań!”. Na trasie spotkamy jednak też przeszkody, których nie można zamienić na burpees, trzeba je pokonać. Dozwolona jest wtedy pomoc innych uczestników, np. w podsadzeniu na ściankę nie ma nic złego.

Jak to się stało, że z uczestnika stał się pan współpracownikiem organizatorów Spartan Race?

– Było w tym trochę przypadku. Coraz częściej startowałem w biegach typu Spartan Race, zdobyłem trifectę, a potem jeszcze podwójną trifectę, w tym zimową…

Co pan zdobył?

– Zacznijmy od tego, że Spartan Race ma trzy podstawowe dystanse: „Sprint” na min. 5 km, „Super” na min. 13 km i „Beast” na min. 20 km. Kto w rok ukończy wszystkie trzy, zdobywa tzw. trifectę. Trzy medale po połączeniu utworzą zresztą kolejną odznakę. Rekordzista świata ma na koncie 23-krotną trifectę. Jego medal jest większy niż jego klatka piersiowa.

Więc zdobył pan podwójną trifectę i…

– I w międzyczasie zostałem wypatrzony przez organizatorów. Zaprosili mnie do współpracy. Do tego znalazłem się w gronie globalnych ambasadorów.

W Polsce biegi typu Spartan Race organizowane są od niedawna, ale na świecie to znana marka.

– Spartan Race wywodzi się ze Stanów Zjednoczonych, ale dość szybko wchodził na kolejne rynki. W sumie na całym świecie w tych wyścigach bierze udział już ponad milion osób. Biegi w Polsce są częścią globalnej strategii realizowanej w Europie Środkowej. Po trzy rocznie organizowane są też na Słowacji, Węgrzech, w Czechach i Rumunii. Każdy bieg rozpoczyna fala elity, czyli zawodników walczących o podium oraz nagrody rzeczowe lub finansowe.

Bo biegi z przeszkodami rozwijają się jako dyscyplina sportu…

– W stawce mamy wyspecjalizowanych zawodników, którzy startują tylko w tego typu biegach. A Spartan Race jest jedną z federacji, która je organizuje. Zawodnicy z elity biegną po to, by wygrać, są bardzo restrykcyjnie traktowani przez sędziów i w porównaniu do „cywili” osiągają niesamowite czasy.

Ale wszyscy, niezależnie od stopnia zaawansowania, są nazywani „Spartanami”. Dlaczego?

– Bo w powietrzu unosi się duch Spartan, którzy byli znani z męstwa i nigdy się nie poddawali. Nasi Spartanie tworzą globalną wspólnotę. Kiedy startowałem w 24-godzinnym biegu na Islandii, dało się ją poczuć, mimo że uczestnicy pochodzili z najbardziej egzotycznych zakątków globu. To były mistrzostwa świata w biegu z przeszkodami typu ultra. Chodziło o to, by dziesięciokilometrową pętlę w 24 godziny pokonać jak najwięcej razy. Trzeba było radzić sobie nie tylko z przeszkodami, ale też tym, co oferuje Islandia: śniegiem, deszczem, wiatrem i górami…

Jak często na trasie spotyka się kobiety?

– W elicie jest ich zdecydowanie mniej niż mężczyzn, ale wśród amatorów nie ma dużej dysproporcji. Panie też startują, też chcą przezwyciężać słabości, ubrudzić się, zmoczyć, mieć satysfakcję z dobiegnięcia na metę.

Czy biegi typu Spartan Race da się porównać do konwencjonalnych biegów po asfalcie?

– Ich specyfika jest zupełnie inna. Podczas biegu ulicznego zawodnicy zachowują względnie jednostajne tempo, zazwyczaj nie ma dużych przewyższeń, czasem tylko trzeba np. wbiec na wiadukt. Na Spartan Race jest zupełnie inaczej: czasem ścigamy się po lasach, górach, wchodzimy do strumyków… Zdarza się, że niektóre fragmenty trasy uczestnicy pokonują na czworaka.

Kolejny wyścig odbędzie się w Krakowie, w Nowej Hucie. Weźmie pan udział?

– Oczywiście. Prywatnie to dla mnie ważny start. Trasy się nie boję, ale wracam po drobnej kontuzji, więc będzie to dla mnie bieg na przełamanie.