Świat ponoć oszalał na punkcie brytyjskiego serialu pt. "Sex Education". Bije on rekordy popularności, a jego bohaterowie urastają do rangi ikon współczesnej młodzieżowej popkultury.
Zgadzamy się ze sobą w diagnozach, nie mamy tzw. punktów spornych. Jednym słowem - sielanka. Ja słucham Mrożka. Mrożek słucha (naprawdę!) mnie. Luzik
Kiedy 4 maja tego roku Jarosław Kaczyński "poleciał Cyrankiewiczem" w Pułtusku: "Kto podnosi rękę na Kościół, chce go zniszczyć, podnosi rękę na Polskę!" - zrozumiałem ostatecznie.
Trudna sprawa. Namnożyło się nam projektantów wizjonerów od współczesnych polskich miast, miasteczek, wiosek i przysiółków. Specjalistów od aranżacji narodowych metropolii, ale i miejscowości zwanych pipidówkami.
Andrzej Franaszek, wybitny biografista naszych współczesnych wieszczów, się oburzył, czyli wnerwił godnościowo i... nie że to tamto, tylko śmiertelnie i na poważnie. Oburzeniu swemu dał wyraz w przestrzeni wirtualnej, znaczy się w internecie, a konkretnie na facebooku.
Pewien nie najlepiej sformatowany w seminarium kapłan, który w dodatku nie powala genetyczną inteligencją, postanowił, że w otoczeniu swoich ministrantów i przy udziale ich rodziców urządzi sobie przed kościołem ognisko z książkowym wkładem.
Powiedzieć, a tym bardziej napisać, że schamieliśmy beznadziejnie, to mniej więcej to samo co za komuny nazwać tzw. przewodnią siłę narodu, czyli klasę robotniczą, zbiorowiskiem tępych i głupich roboli.
Kiedy na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych szefem Polskiego Radia w Krakowie został przyszły Kawaler Orderu Orła Białego Bronisław Wildstein, człowiek łagodny, liryczny, wiecznie emanujący zaraźliwym spokojem - krakowska antena nabrała ambicji i tzw. wyrazu.
Nie ukrywam: śledzę polityczną karierę Jarosława Gowina. Ciekawa ona bowiem jest. Niekoniecznie z punktu widzenia skuteczności kogoś, kto - podpierając się księdzem Tischnerem - deklarował ambicję uprawiania "polityki etycznej".
W związku z tzw. mową nienawiści odczułem potrzebę ujawnienia listu, który otrzymałem pocztą elektroniczną, podpisanego literką "K". Cytuję: "Ty ch... j..., Żydzie pie..., żeby ci w d..., a Matka Boska, żeby Ci w pysk za... Ty podrabiany Polaku, co to Naród nasz masz w d..., a wszy cię jeszcze nie zeżarły, ty je... cwelu śmierdzący, łysy folksdojczu" itd. itp.
Jerzy Owsiak i jego Orkiestra to nie jest kwestia filantropii w klasycznym rozumieniu tego pojęcia, czyli takim, jakie znamy chociażby z "Lalki" Bolesława Prusa. To coś znacznie więcej! Ujmując rzecz w słowa patetyczne: to coroczna walka "Dobra" ze "Złem", z jednym zastrzeżeniem: "Zło" czuje się coraz lepiej, coraz pewniej i staje się coraz bardziej agresywne.
Zdarza się to może nieczęsto, ale się zdarza - i wtedy widać jak na tacy. Nie ma takiej władzy na świecie, która nie próbowałaby zapudrować paskudnych liszajów na swoim obliczu.
"Bóg się rodzi, Moc truchleje", czyli Święta!... Okazuje się, że MOC wcale nie truchleje; co więcej, MOC wie coraz lepiej oraz pewniej i Panu Bogu nic do tego, co MOC mniema lub nie mniema o całokształcie zjawisk wszelkich.
"Konstytucja!", "Konstytucja!", "Konstytucja!"... Powoli mija czas, kiedy hasło "konstytucja" - na trybunach, pomnikach, T-shirtach, plakatach i plakietkach, nalepkach oraz na piersi Lecha Wałęsy - stanowiło znak manifestu w obronie demokracji.
Nie jestem ja taki głupi, żeby twierdzić, iż przejście w stan spoczynku, zwanego dla niepoznaki emeryturą, jest powodem żegnania się z życiem. Co to, to nie! Ale należy być czujnym.
Mój autobus linii 503 ruszył z pętli zgodnie z rozkładem jazdy o godz. 7.58. Jak zwykle zresztą. Na pokładzie - pokaźne stadko małolatów, z komórkami przy nosie, z nieszczęściem w oczach i z szarą świetlną breją naokoło. Wiadomo, codzienna szkolna beznadzieja. Nasze szkolne "łelkam tu". I ciągle to samo pytanie w duszy: "Rany boskie! Jak przeżyć do wieczora?...".
Największym problemem demokracji są wybory. Wedle przyjętych reguł gry ktoś musi się w końcu do nich zgłosić - bo lubi, bo chce uciec od żony, bo ma wewnętrzny mus albo potrzebę sponiewierania sąsiada, bo kocha pszczoły, ma nadzieję na występy w telewizorze, liczy na łatwą kasę itd.
Temat poważny, a zatem już na wstępie należy się posłużyć odpowiednio uogólniającą metaforą: nie ma takiej rury na świecie, której nie można odetkać. Trzeba jedynie wiedzieć jak. Tą zatkaną rurową magistralą okazuje się największa cykliczna impreza kulturalna w Polsce, czyli Międzynarodowe Targi Książki w Krakowie - mieście ziejącym kulturą niczym smok wawelski ogniem z gazu propan-butan. Ale najpierw metafora...
Zdarzyło się w nie bardzo podłym mieście na Pomorzu, 16 sierpnia, w godzinach przedpołudniowych. Do miejscowej komendy policji wkroczył pewnym krokiem obywatel w wieku około sześćdziesiątki, odziany w koszulkę typu T-shirt z napisem "Konstytucja".
To był dramatyczny moment we współczesnej historii Stanów Zjednoczonych. 30 marca 1981 roku Amerykanie, a wraz z nimi cały świat, wstrzymali oddech: prezydent Ronald Reagan z kulą w piersiach, po zamachu, znalazł się na stole operacyjnym.
Tę datę trzeba zapamiętać: 20 lipca 2018 roku. Przejdzie do naszej historii jako dzień, w którym polski parlament został ostatecznie sprowadzony do teatru absurdu i groteski lub - jak kto woli - cyrku albo szamba.
"Jaka piękna katastrofa..." - chciałoby się rzec. Problem w tym, że i owszem, "katastrofa", ale żeby "piękna", to już nie. Bardzo nie!
Rzeczownik "patriota" brzmi groźnie. Nie bardzo wiadomo, co oznacza, w związku z tym posługiwanie się nim na co dzień może nas narazić na grube nieprzyjemności, tak jak to się stało w przypadku mojego kolegi, który został wezwany do szkoły w celu zwrócenia mu uwagi na niestosowne zachowanie syna.
Prawnikiem nie jestem, a zatem bezkarnie stać mnie na banał: otóż zgadzam się z ludowym przekonaniem, że prawo najsprawniej łamią prawnicy oraz ci wszyscy, którzy je zawodowo relatywizują. Wiemy, że nie ma takiego prawa, którego nie można (zgodnie z prawem!) obejść, złamać, unieważnić, wykpić i zakopać.
"Ale to już było i nie wróci więcej / I choć tyle się zdarzyło...". No i wróciło! Wróciło w wersji, która spokojnie może konkurować z oryginałem, czyli "Rejsem" Marka Piwowskiego.
W latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, w czasach rozkwitu studenckich praktyk robotniczych, bodajże na łamach krakowskiego "Studenta" Andrzej Mleczko opublikował sekwencję trzech rysunków przedstawiających gościa z nizin społecznych, o wyglądzie ogólnie mało ciekawym i o kaprawych, ale za to rozmarzonych oczkach.
Przyszedł raz do mnie pacjent i powiada: - Dzień dobry, panie doktorze! - bo ja doktor jestem, co prawda nauk filologicznych, ale zawsze. Pacjent zresztą też doktor... - Nazywam się... eee, czy to ważne? Przyjaciele, co prawda nieliczni, wołają na mnie "prezes". I to wystarczy.
Każdy felietonista lubi kontakt z czytelnikami. A jak każdy, to również ja. A co?!...
Otwock, 9 maja 2016 roku. Nasz pan prezydent podniesionym głosem, z miną zbolałą i ustami wygiętymi w podkówkę, grzmi: "Ojczyznę dojną racz nam zwrócić, Panie!".
Wyprawa na K2 to poważna sprawa. Narodowa. Zatknąć na szczycie ostatniej niedostępnej zimą góry naszą flagę z Orłem Białym i obwieścić światu: "Poland is the best" - to jak pierwsze lądowanie na Księżycu. Marzenie wielu, w tym również moje. Ale. wszystko do pewnych rozsądnych granic.
Obecny reżim w Polsce władzy dobrowolnie nie odda. To raczej pewne. Im częściej i głośniej będzie ustami prezesa i jego akolitów mówił o demokracji oraz jej zasadach, tym bardziej, krok po kroku, będzie zmierzał w stronę budyniowatego autorytaryzmu. Najgroźniejszego z groźnych, przeczyszczającego łagodnie, bez przerywania snu o świetlanej przyszłości.
Jeszcze nie tak dawno, bo na przełomie wieku XIX i XX, każda polska wioskowa społeczność szczyciła się własnym głupkiem. Ów głupek pełnił ważną rolę: był swego rodzaju krzywym zwierciadłem dla zamkniętego świata ludzi, dla których to, co na zewnątrz, stanowiło "niepojęte", czyli nie do zaakceptowania.
- Halooo, czy to Departament Informacji Narodowego Banku Polskiego? - W słuchawce odzywa się ciepły, miły głos: - Taak, informacja, w czym mogę pomóc? - Nazywam się Andrzej Nowakowski i dzwonię do państwa w takiej... nooo... takiej, jakby to powiedzieć, nietypowej sprawie. - Taak, słucham.
Nad moim rodzinnym miastem, odkąd pamiętam, fruwało mnóstwo ptaków. Latały w różnorodności i ilościach dzisiaj niespotykanych. Stada wróbli w zasadzie nigdy nie schodziły poniżej stu rozwrzeszczanych osobników. Podobnie jemiołuszki, a zwłaszcza szpaki.
Z tym dodatkowym talerzem na wigilijnym stole był w narodzie problem od zawsze. Niby pusty symbol, ale jakże poprawiający samopoczucie!
Katarzyna Tusk, nazywana przez internetową społeczność "Kasią od ciuchów dla młodzieży", napisała książkę pod tytułem "Make photography easier". Książka jest po polsku, ale tytuł po angielsku brzmi dumniej. A co! Poprzednie wypracowanie Kasi nosiło tytuł: "Make life easier". Podejrzewam, że następnym jej dziełem będzie "Make love easier". A potem już poleci.
Wydawać by się mogło, że o akcie samospalenia Piotra Szczęsnego pomilczano, powiedziano i napisano już prawie wszystko. Precyzyjnie odtworzono okoliczności zdarzenia, opublikowano listy, w których tłumaczył motywy swojego samobójczego gestu, wysłuchano świadków.
W naszej Ojczyźnie cieszy oczy ponad osiemset pomników świętego Jana Pawła II. Wszystko wskazuje na to, że w roku 2018 ta liczba przekroczy magiczny próg - tysiąc!
Rok 2000, Frankfurt. Hotelowa restauracja w godzinach pomiędzy późną nocą a wczesnym porankiem. Rozmawiamy, a w zasadzie gadamy i gadamy... I jeszcze jeden drink.
Niemieckie poczucie humoru nigdy nie grzeszyło i nadal nie grzeszy wyszukaną subtelnością. Mówiąc wprost, bywa ono tępe niczym ostrze kosiarki po wystrzyżeniu gwoździ z deski fakira. Toteż nikt na świecie nie przejmuje się przesadnie żartami ani satyryczną twórczością naszych zachodnich sąsiadów. Ale są tacy, którzy traktują niemiecki żart na zabój poważnie.
Copyright © Agora SA
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
